سندرم مفصل فاست

سندرم مفصل فاست که به عنوان استئوآرتریت مفصل فاست نیز شناخته می شود، یک بیماری دژنراتیو است که مفاصل فاست ستون فقرات را تحت تاثیر قرار می دهد. مفاصل فاست، مفاصل کوچکی هستند که بین مهره های مجاور و پشت آن قرار دارند. آنها ثبات را فراهم می کنند و امکان حرکت کنترل شده ستون فقرات را فراهم می کنند.

در سندرم مفصل فاست، غضروفی که مفاصل فاست را می پوشاند به تدریج از بین می رود و منجر به التهاب، درد و سفتی مفاصل می شود. این وضعیت معمولاً با افزایش سن و ساییدگی ستون فقرات همراه است، اگرچه ممکن است به دلیل آسیب، ضربه یا عوامل ژنتیکی نیز رخ دهد.

مفاصل فاست ساختار پیچیده ای دارند. هر مفصل از مفصل بندی دو سطح، یکی در مهره فوقانی و دیگری در مهره تحتانی تشکیل می شود. این سطوح توسط یک لایه صاف از غضروف پوشانده شده است که به کاهش اصطکاک کمک می کند و امکان حرکت صاف را فراهم می کند. اطراف مفصل یک کپسول حاوی مایع سینوویال، یک ماده روان کننده است که مفصل را تغذیه می کند و اصطکاک را در حین حرکت کاهش می دهد.

با پیشرفت سندرم مفاصل فاست، غضروف در مفاصل فاست ممکن است فرسوده یا آسیب ببیند. این می تواند منجر به ایجاد خارهای استخوانی شود که به نام استئوفیت نیز شناخته می شوند، که برآمدگی های استخوانی هستند که در امتداد لبه های مفاصل ایجاد می شوند. این خارهای استخوانی می توانند به التهاب مفصل و آسیب بیشتر به ساختارهای اطراف کمک کنند.

علائم سندرم مفصل فاست

درد موضعی و سفتی در ناحیه آسیب دیده ستون فقرات

درد معمولاً با فعالیت‌هایی که بر مفاصل فاست فشار وارد می‌کنند، مانند خم شدن به عقب یا چرخش ستون فقرات، بدتر می‌شود.

بسته به محل مفاصل فاست آسیب‌دیده، درد ممکن است به نواحی دیگر بدن مانند باسن یا ران‌ها نیز سرایت کند.

علاوه بر درد، سندرم مفصل فاست می تواند باعث محدود شدن دامنه حرکتی، اسپاسم عضلانی و احساس قفل شدن یا گرفتگی مفصل شود.

علائم ممکن است از نظر شدت متفاوت باشد و ممکن است متناوب یا مزمن باشد. اگر این بیماری منجر به فشرده شدن یا تحریک عصب شود، ممکن است برخی افراد نیز بی حسی یا سوزن سوزن شدن را تجربه کنند.

روشهای درمان سندرم مفصل فاست

تشخیص سندرم مفاصل فاست می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم می تواند شبیه سایر بیماری های ستون فقرات باشد. یک تاریخچه پزشکی کامل، معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری، مانند اشعه ایکس، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، یا اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای ارزیابی مفاصل فاست و رد سایر علل بالقوه علائم استفاده شود.

هنگامی که سندرم مفصل فاست تشخیص داده شد، هدف گزینه های درمانی کاهش درد، بهبود عملکرد و کند کردن پیشرفت بیماری است. روش‌های غیرجراحی معمولاً ابتدا امتحان می‌شوند و ممکن است شامل موارد زیر باشند:

داروها: داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، ممکن است برای کاهش درد و التهاب تجویز شوند. در برخی موارد، شل کننده های عضلانی یا مسکن ها ممکن است برای مدیریت علائم استفاده شود.

فیزیوتراپی: یک برنامه ورزشی ساختاریافته، از جمله تمرینات کششی، تقویتی و وضعیتی، می تواند به بهبود ثبات، انعطاف پذیری و قدرت عضلانی مفاصل کمک کند. تکنیک‌های درمان دستی، مانند تحرک یا دستکاری مفصل، نیز ممکن است برای کاهش درد و بازیابی عملکرد مفصل مورد استفاده قرار گیرند.

سایر روشهای درمانی

گرما یا سرما درمانی: استفاده از بسته های گرما یا سرما در ناحیه آسیب دیده می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. گرما درمانی مانند کیسه آب گرم یا حمام آب گرم می تواند عضلات را شل کرده و جریان خون را افزایش دهد، در حالی که سرما درمانی مانند کیسه یخ می تواند ناحیه را بی حس کرده و تورم را کاهش دهد.

وسایل کمکی: استفاده از بریس‌های پشتیبان،، یا اصلاحات ارگونومیک در مبلمان کاری می‌تواند به کاهش فشار روی مفاصل فاست کمک کند و باعث تراز مناسب ستون فقرات شود.

اگر درمان های محافظه کارانه نتوانند تسکین کافی را ارائه دهند، ممکن است مداخلات تهاجمی تری در نظر گرفته شود، مانند:

تزریق مفصل فاست: این روش شامل تزریق ترکیبی از بی حس کننده های موضعی و کورتیکواستروئیدها به مفصل فاست آسیب دیده است. هدف این است که با کاهش التهاب و بی حس کردن مفصل، تسکین موقت درد را فراهم کند.

جراحی کم تهاجمی: در برخی موارد، تکنیک های جراحی کم تهاجمی، مانند قطع عصب یا فیوژن مفصل فاست، ممکن است برای درمان سندرم مفصل فاست شدید که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهد، توصیه شود. این روش ها شامل برداشتن یا تثبیت مفاصل فاست آسیب دیده برای کاهش درد و بازگرداندن ثبات ستون فقرات است.

توجه به این نکته مهم است که اثربخشی درمان ها بسته به فرد و شدت بیماری می تواند متفاوت باشد.

بیشتر بخوانید :

سندرم پیریفورمیس